2 Temmuz 1993 günü Sivas’a ateş düşmüş, 37 can ateşte kül olmuştu. Haberin bilgisi ve fotoğrafları aynı kıbleye yöneldiğimiz insanları gösteriyordu. Daha çok şefkat, daha çok merhamet, daha çok rahmet, dahası daha çok özgürlük ve hak diyen dinin insanları hınç ve öfke kesilerek Madımak’a saldırmış, otelin ateşe verilip içeride 37 canın ateş kesilmesine sebep olmuşlardı. Haberler böyleydi, fotoğraflarda bu vardı. Ateşin düştüğü yer olmuştuk biz de. Utanmıştık aynı kıbleye yöneldiğimiz kalabalıktan.
Biz Utanmıştık!
Sivas’ı kapkara bir şehir kılan bu duman bulutu biraz aralandığında Çorum’dan- Maraş’a, 6-7 Eylül olaylarından-1915’lere kadar bir dizi katliamın fotoğrafı da çıkıyordu ortaya ve devletin o kara o derin yüzü sırıtıyordu fotoğrafın fonunda.. Zihnimizin her geriye gidişinde; ‘Bir kez daha’ demiştik, ‘bir kez daha utanç günleri.’
Biz Utanmıştık!
Seyit Rıza’nın sözleri bilmem kaç yıl sonra tekrar ediliyordu: “Yazıktır, günahtır, zulümdür.” Bir kez daha yazık olmuştu ve koca bir günah dikilmişti Madımak’ın önünde. Ve zulüm devam ediyordu. 37 Can’ın cesedinden sonra akla ilk gelen şey bu ateşi kimin yaktığı olabilirdi belki ama utanmak lazımdı. Birilerinin kumpasında oyuncu olmak, başrolü kapmak utanılacak şeydi çünkü. O gün yapılması gereken yapılmadı, utanç ve özür dile gelmedi. Hâlbuki en çok utanmak arıtacaktı sineleri, utanç ve özrü ifade etmek bir teselli olacaktı yangın yerinde. Suskunluk, koca bir ayıbın, katmerli bir günahın, zulmün yanına yazdırdı dindarların adını. Utancın daha koyu yakasında ise o talihsiz susmayı bile beceremeyenler vardı. Biz onlar adına da utandık!
O gün utanmış olan bizler, utancımızı duyacak kulak bulamamıştık. Herkesin kendi dünyasına kulak kesildiği bir atmosfer üzerimize boca ediliyor söylesek de inandıramıyorduk. Şu veya bu olamıyor, “Sivas’ı yakan kalabalık” oluyorduk. Utancımızla kalmış, hep bir mahcubiyetle varmıştık Alevi canlara.
Şimdi, 19 yıl sonra… “Bu ayıp, bu günah, bu zulüm bize ağır geliyor” diyoruz, 37 Canın hatırası önünde alevi canlara sesleniyor bu ateşten beri olduğumuzu ilan ediyoruz.
Bir şey daha diyoruz.
“Ey bu ülkenin dindarları! Madımak’ın önünden çekilin, kurtarın kendinizi o kalabalıktan. Madımak’ın önünde ve 37 canın ateşinde sırıtan devletin arkasında durmaktan vazgeçin. Aynı kıbleye yöneldiğiniz kalabalığın oyuna nasıl açık oluşunu görün. Sorun kendinize; biz niye gaza geliyor, niçin başkalarının kirli oyunlarına malzeme oluyoruz? Başkasının ateşini yakmakta suçumuz yok mu? Niçin bizim gibi inanmayan, bizimle aynı dili konuşmayanlara canımızın sıkılmasına izin veriyor, öfkemizin hedefi kılıyoruz? Evet, oyundu, evet kumpastı, ama biz olmadan bu oyun ve kumpas oynanabilir miydi? Sorun kendinize ve sıyrılın kalabalıklardan!
Hükümete sesleniyoruz!
Sivas katliamı ile ilgili yargılama süreçleri bütün yönleriyle adil ve şeffaf biçimde yeniden ele alınıp, olayların gerçek failleri, azmettiricileri ve olayları önlemede ihmali bulunan devlet görevlileri ivedilikle ortaya çıkarılarak kamu vicdanı rahatlatılmalıdır. Alevi vatandaşların yaşadığı bölgelerde ortaya çıkan provokatif bazı olayların üzerine hassasiyetle gidilmeli yeniden bir Maraş, Çorum ve Sivas vb acıların yaşanmasına izin verilmemelidir.
Hak ve adaletten ve başka talebi olmayan bizler toplumsal barışın hiçbirimizin yanmadığı ve yanmaktan korkmadığı bir dünyada gerçekleşeceğini biliyor ve bu dünyanın tesisi için Gelin Canlar bir olalım diyoruz..
http://izmir.mazlumder.org/faaliyetler/detay/basin-aciklamalari/1/bir-utancin-icinde/9181